Вот и закончилось моё двухгодичное обучение сладкому языку моих бабушек и дедушек идиш. Спасибо Центру Сэфер - сегодня получил Сертификат об окончании второго года обучения (первый - здесь). Оценки стали выше, и это радует. Посещаемостью своей горжусь - всё-таки, мы не школьники, и на два года подчиниться системе - это самодисциплина. Мы все очень любим и гордимся нашим замечательным педагогом Александрой Леонидовной Полян, благодарим за терпение и чуткость.
Как сказал один еврей: "Учите идиш, потому что идиш - это кадиш по шести миллионам." Только из моей семьи Холокост изъял более пятидесяти человек - и, наверное, это ещё далеко не все имена, которые мне удалось собрать и передать в Яд Вашем. С тех пор моя семья потеряла родину - на родине, в Украине, например, так и не издано полное собрание сочинений носителя идиша Шолом-Алейхема. Да и кому оно здесь надо? Оно издано в далёкой Аргентине. Неужели был-таки прав Чеслав Милош, когда сказал, что "единственная Родина - это язык"?
Тогда я объегорил своих врагов! Теперь у меня Родину не отнять - она всегда во мне. Теперь я не только могу прочитать за ушедшими поминальный кадиш и Эль Мале Рахамим четыре раза в год в синагоге, но и уютно устроиться в кресле с маленьким томиком Ицхака Лейбуша Переца - с детства любимого писателя - кстати, он жил здесь, недалеко от меня, в Варше - недавно прогуливался по его улочке. Только в детстве я его читал по-русски, что по отношению к колоритному языку оригинала - идишу - всё равно, что напеть соседу Изе вместо Карузо.
И теперь, к счастью, я могу себе позволить заказать пароходом потрёпанный томик Ш.-Алейхема из далёкой Аргентины, куда они в своё время увезли и родину мою и спасение от чумы 20-го века, нацизма. Увезли недалеко, до 21-го не дотянули.
Но чтобы не заканчивать на грустной ноте, приведу вам часть итогового задания, которое вместе с аудированием мы должны были сдать перед сертификатом - это моё небольшое сочинение аф идиш на тему "Поеду ли я когда-нибудь в Иран и почему?" На русском специально не даю - ломайте головы над переводом, если интересно!
אמאָל, וועל איך געוויס פֿאָרן קיין איראן. צוליב אזעלכע רייזעס איך האָב קיינמאָל ניט עולה געווען אין ארץ ישראל און איך האָב ניט באקומען קיין ישראלדיקן פאס. פֿארוואָס?
עס קען זיין מאָדנע פאר אײַך, אָבער מיר געפעלן די לענדער, וווּ מען האלט די טראדיציעס פונעם עכטן איסלאם. ניט פון יענעם שרעקלעכן און ראדיקאלן, פֿון וועמען פײַניקט זיך די גאנצע מענטשהייט. אָבער פֿון יענעם, וואָס האט באשריבן דמיטרי שטשעדראָוויצקי אין זײַן בוך "שײַנענדיקער קאָראן". אמאָל, האָט זיך מײַן באגעגעניש מיטן שייך פון פאראייניקטע אראבישע עמיראטן געלייגט אין גרונט פון מײַן בוך "קאווע-ברייק מיט זײַן מאיעסטעט" און אונדזער פיליאָריקע פרײַינטשאפט (איך קען אײַך איבערשיקן עלעקטראנישע ווערסיע – וועט איר האָבן א סך פארגעניגן). למשל, איר קענט פרעגן וועגן דעם בוך דעם פּראָפעסאָר וואָלף מאָסקאָוויטש.
איך האָב געזען דעם מזרח אין זיין גאַנצער פּראכט: קלוגער, ניט-געאײַלטער, זייער גײַסטיקער. אומבאדינגט, איראן – ס'איז גאָר אן אנדער לאנד, נישט קיין עמיראטן. און מיט ווייטיק אין הארצן קוק איך זיך צו צו די איראנישע פאָטאָגראפיעס פון די 60-70 יאָרן. איך האָב ליב דעם אלטן איראנישן קינעמאטאָגראף. צום באדויערן, איז היינט דאָס אַלץ שוין מער נישטאָ. אָבער די פראָסטע מענטשן – און זיי, דווקא, זײַנען באמת אינטערעסאנט פארן שרײַבער – זײַנען דאָ אומעטום.
אמאָל, וועל איך געוויס פֿאָרן קיין איראן!
זאָריי פיין
ווארשע
עס קען זיין מאָדנע פאר אײַך, אָבער מיר געפעלן די לענדער, וווּ מען האלט די טראדיציעס פונעם עכטן איסלאם. ניט פון יענעם שרעקלעכן און ראדיקאלן, פֿון וועמען פײַניקט זיך די גאנצע מענטשהייט. אָבער פֿון יענעם, וואָס האט באשריבן דמיטרי שטשעדראָוויצקי אין זײַן בוך "שײַנענדיקער קאָראן". אמאָל, האָט זיך מײַן באגעגעניש מיטן שייך פון פאראייניקטע אראבישע עמיראטן געלייגט אין גרונט פון מײַן בוך "קאווע-ברייק מיט זײַן מאיעסטעט" און אונדזער פיליאָריקע פרײַינטשאפט (איך קען אײַך איבערשיקן עלעקטראנישע ווערסיע – וועט איר האָבן א סך פארגעניגן). למשל, איר קענט פרעגן וועגן דעם בוך דעם פּראָפעסאָר וואָלף מאָסקאָוויטש.
איך האָב געזען דעם מזרח אין זיין גאַנצער פּראכט: קלוגער, ניט-געאײַלטער, זייער גײַסטיקער. אומבאדינגט, איראן – ס'איז גאָר אן אנדער לאנד, נישט קיין עמיראטן. און מיט ווייטיק אין הארצן קוק איך זיך צו צו די איראנישע פאָטאָגראפיעס פון די 60-70 יאָרן. איך האָב ליב דעם אלטן איראנישן קינעמאטאָגראף. צום באדויערן, איז היינט דאָס אַלץ שוין מער נישטאָ. אָבער די פראָסטע מענטשן – און זיי, דווקא, זײַנען באמת אינטערעסאנט פארן שרײַבער – זײַנען דאָ אומעטום.
אמאָל, וועל איך געוויס פֿאָרן קיין איראן!
זאָריי פיין
ווארשע
Комментариев нет:
Отправить комментарий